Li pelikê meyzand, dît va çend nav in û hijmar dibin wan de hene, weke go kaxeza leystika pelik û qeremaçan be, piştre bi acizî quliband û berê xwe dayê ku zimêniya gotina mîna bablîsokê li berdên guhê wî didan “ te rê şaş kiriye… ez melkemotim, izra’îl li pêşiya te ye, ez ne tenê xelkê digrim weke te, lê ez rihê wan jî dibim”. Bi wê zimêniyê re, wî bi bazdan gav avêtin û çû timbêlê, herdu berdestîkên wî, dema wilo çavên wan lêket, çekên xwe siwar kirin û hatine pêve, lê wî bi destan nîşankir ku zû timbêlê bajon. Çiqa pirs jê dikirin, lê wî bersiv her nebû, weke kesekî lal bû. Yên leşker mabûn dilihayî û heme lê meyze dikirin ku ji xeynî tirsê, dîtin va wilo riwê serkirdê wan zer bûye û simbêl jî  nema repin û daketine bi jêr de û wilo rast her mane. Ew gihandin mala wî û dûvre vegerihan navenda xwe ya ewleyî û leşkerî.

Hevjîna wî, gava ew dît, hinavqetandî bû û dicih de du lihêfên sitûr pêdakirin, lê hê jî laşê wî dire’elî û di wê taya sar de bû. Tirsê hişt ku hertiştî jibîr bike, tenê wêneya mirinê û melkemot li ber çavên wî bû, nema dihate hişê wî bê çima çûbû wê malê ya ku hersê hevalên wî yên kar, piştî zora wî bi pelikan birin, ew rêkirin wê deverê ji  bo girtina mirovekî, ku ev yek ji şertûmetcên leystikê bû, û her ew karê wan bû, lê nekete bala wî bê wê rastî çi were.
Roj bi roj rewşa wî kambaxtir dibû, çavên wî her vekirî diman, lê ew wêne jiber wan ne diçû û xewnên şiyarî û kabûs pê didîtin û gelek caran dihilçenî û qîj didan, ji  nav cihan ne dirabû, ne bi şev û ne bi roj, herkêlî di wê tirsê de bû ku wê nêzîk bi ser de bigre û wê giyanê(rihê) wî bistîne, û hin caran jî ji xwe re digot “ min mala xwe bi destên xwe xira kir, min rihstandina xwe anî bîra wî”. Û peyre, careke dî kete tayê de û axaftinên şaşomaşo dikirin.