odeya malê ya herî mezin ji dost .. heval.. û malbatê miþt bi bû yên kû hatî bûn xatir ji Ferhad bistînin, her yekî ji wan çaresî rêz di kirin û ji aþ û bajar tanîn, mamê Ferhad yê herî mezin bi temenê  xwe maqûl û axa xwe di dît û gelekî ji xwe razî bû çilkê li ber bejna wî her dem îtû  kirî bûn tizbeyeke reþ di destê xwe de dibir û tanî piþtî çaya xwe vexwar û bihna xwe veda,
 axivî û got: di nerina min de birazî heger tu mala xwe bi be paytextê û li wir jiyana xwe berdewam bi kî di be ku paþtir be,  hevalekî Ferhad mamoste bû zanista derunî xwendî bû, bejin dirêj bû, qemisikî reþê bitbitî li bejna wî bû, hizrû ramana wî dixwarin serê xwe hilda û bi hemû aqlmendiya xwe û zanebuna xwe riya axiftinê ji  ber mamê hevalê xwe birî,
 li Ferhad nerî û got: biryara baþ ewe ya ku te sitandî, kesek îdî nikare li welatî bi mîne û bijî ,nexasim ku sedema rêwîtiya te çaresekirina nexweþiya kurê teye, karê xelkê bûye reva ji vî welatî  hejariyê û bêçariyê û bêbaweriye miletê me hemî koçber kirin  .
Ferhad bihnekî ma bê deng, destê xwe li ser çokê xwe re di bir û tanî nîþana xemgirtinê û mitaliyê y bû, paþî bi dilekî þikestî û sed birîndar wiha got: dizanim ku jana herî giran rewîtiye lê çaretî nine û bêcaretî  jî gelek bi zehmete dizanim kû dûrbina min ji dê û bav ...dost ..heval gelekî zore, lê dibe ev qedra min be ,heta ku ez li vî welatî me careseriye nexweþiya kurê min Elend wê nebe ez mecbûrim kû ji welatî barbikim, û li welatekî dî bixebitim, ez bi gomanim û bi hêvime dregehên xuþiyê û careseriyê li pêþ min û kurê min wê vebin ferhad wisa ji kes û karê xwe re got.
Xwîshka ferhad avjeniyeke bê hedan di nav hêsrên xwe dikir, û ji agire hivavê xwe tebatî pê nedi ket êþ û keser li dilê wê bibûne mêvan, û di dilê xwe de weke taviykî  buharê dibarî ,baþ dizanî bû ku jiyan wê bibe rengek,
 jiyana sînem bi hebuna Ferhad xweneke gulgulî bû û bi wate bû lê çi bike mala qerê wêran bi be,
 zarok bi eywanê û hewþê ketibûn etlayî bi ava mezin diket û bi wan zaroka nediket ne di westiyan û nejî di odeya malê di runþtin,
Zarokek bi temenê xwe sê salî, bi listikê xwe mijûl di bû bilez xwe avête himbêza Ferhad û got:
Babo te  batronê xwe li xwe kirye tuyê bi kuve herî ejî werim min nehêle,
Çave Ferhad miþt hêsir bûn û got: na berxê min tû yê paþî werî dilê dayka xwe xemkîn neke baþe canê min, Elend got bila babo, Elend her ku di dît babê wî patronê xwe li xwe kirye dizanî bû kû  babê wî wê ji malê derkeve hema êkser ji dayka xwe re di got: dadê patronê min jî li min bike da ejî herim
Lehiyekî bê sînor ji bîranina ew li ber  xwe di bir li dora xwe di nerî di dît ku þonmaya Ferhad li her cihî di peyve û nîþan di de di odeya malê ya ronþtinê li rexe rastê hewdê masiye renge reng bû ew masiyê ku Ferhad hevaltiyeke direj û beymana hezkirinê bi wan re girêda bû masiyên sor..reþ..pirtaqlî û her wisa bihemî rengan ew hewdê avê xemlendî bûn her du roja Ferhad xwarinekî taybet di da wan jê re sema dikirin û kefxweþiya xwe diyar di kirin,
 li mixabin piþtî Ferhad çû sînem xwîþka wî bi nazî û dilovaniya xwe ew masî mîne mirova dîtin û her roj sê cara xwarin dida wan hetanî zikê wan wermî û mirin.
 þonmaya Ferhad weke erþîfekî sînemayî  li ber çavên hemiya ne di çu di hweþa malê de û li ser dîwarî wê  bi pînosekî reþ nivîsanî bu /babê Elend 27/10/20...../ ,
di bin mêweya tirî nercila Ferhad ya ku rojê sê çar cara dikþan bi di nav hinavê xwe ,tena xwe û bi hevalê xwe re, tiþta herî balgêþ ya ku Ferhad li þun xwe hêlayî kumputrekî bargirn te di got qey mirovekî heftî saliye ê bi êþa ziraf ketiyê li wisa jî bi sude bu .
 Di derbasbûna demjmêrê de  her carê êþ û janeke dijwartir dida dayka Elend gelo wê çawe bikaribe demjimêrê û xûla rawestîne wê çawe jiyana xwe bê Fehad bi qedîne? Wê çawe barê kurekî nexweþ li ser milê xwe hilgire û wî bi parêzê? bi hezaran pirs di hatin û di çun ber çavê wê, bê bawerî di ma û heviyê wê dihatin sêdaredan,lê disa ji xwe re di got: di vê ez bi hêzbim ji vê mestir jî heye di jiyanê de.
Demê xatir xwestinê hat lerzê dayka Ferhad digrit û dil li ser piyê xwe rawestiyan otrmbelekî sorêtarî li ber dergehî sekinî lempê cadê melul bûn xemginiya xwe ji Ferhad re diyar dikirin.
 gelo çend hebêzê gerim ji Ferhad re divin da wî ji sir û seqema xerîbiyê bi parêze, çend çavên bi ronî divin da riya ji toza xemgîniyê bi male, çend dil jêre divin da serê wî bi duaya bê þuþtinn,çend hêviyî wê avis  bibin û çend wê beravêtî bibin hatnî jiyana Ferhad rengîn bi be , xatir ji hemiya xwest,dilê dayîka wî xwe avêt hundirê otrmbêlê de ,lê dilê wî xwe ji singa wî avête hundirê malê di nav listikên Elend,