Dr. Memo rêya pêžketina zimanê Kurdî di piroseya perwerdekirinê de dibînê dema ku dibêjê: ((… zimanek ne di riya perwerdeyê de be ne mimkine ku tu pê xwe qure bikî yan ji heqê wî derbikevî, ji ber vî tižtî ez ê hewlbidim bi žêweyekî objectîv bê dexsîn xalên lawaz ežkerebikim bi armanca serrastkirina ramanên çewt û zelalkirina helwestên nediyar, tevî ku daner bi xwe jî di vî warî de kêmkasî žopandine û hin diyarde belûkirine.)) Çend têbînîyên min derheqa gotina nivîserê rexnegir hene, ew jî evin:
1. Peyva ((pê xwe qure bikî)) ji alîyê wata ve, ne di cihê xwe de hatiye, ango ew mebesta ku nivîser dixwazê derbibirrê nadê. Ya baž ew bû ku bêjê (ne mimkine ev ziman bikarê di astê zanyarî de bi hesanî rola xwe bibînê, eger perwerdekirin li dûv nebê … ). Mebesta nivîser kîjan ji wan bê, bere ew bê, lê ev ne bîrûraya mine, ev ne bawerîya mine, neku ez ya dilê xwe dibêjim, belê ez ya hižê xwe dibêjim. Zimanê Kurdî ew pêçêbûn heye ku wek her zimanekî zindî rola xwe di danîn û nivîsîna zanyarî de bibînê, lewre ez bîrûraya kak Memo sed ji sedî žaž dibînim û em dikarin bê žerm û fedî (xwe bi zimanê xwe qurre bikin), û ya drusttir xwe pê serbilind bikin.
2.  Bi dû de, rexnegir ji xwe ditirse ku derheqa nivîserê berhemê bikevê žažîyan de, bo vê yekê berî ku bîrûraya xwe bêjê rê jêre xwež dikê dema dibêjê: (ji ber vî tižtî ezê hewl bidim bi žêweyekî objectîv bê dexsîn …. ) Di vê têvejoyê de rexnegir sê peyvên rêxwežker bikar tênê, ku ew jî evin: (hewl bidim) û (bi žêweyekî objective) û (bê dexsîn).
3. Dûv re tê ser wê bîrûraya (( xalên lawaz ežkere bikim bi armanca serrastkirina ramanên çewt û zelalkirina helwestên nediyar)). Wek žêwaz peyva (hižkerekirin) di vê têvejoyê de ne hewqas libare, lê dîsa nexeme. Di vê goteyê de hin têbînî serê xwe hil didin:
A. Helbet ronîkirina xalên lawaz tižtekî druste, û ew xalên lawaz di berhemekî wek rênivîsa zimanê Kurdî de nînin, û ew xalên giring yên ku di berhem de hene, dektor Memo destnîžan nekirine. Ez nizanim žûrê wî kuhe/koye, yan ev bîrûra yên kesine dîtirin?! Ya dîtir jî rexne û nerxên wî pirtir di warê têbînîyên gižîtî de tên? Her ev jî cihê xwe di lêkolîna zanistî de nagirê eger kêmasî di têkista rexnegirtî di pertûkê de neyên nîžankirin, û vê yekê di bawerîya min de lawazî û nerewabûn bi ser têbînîyên Dr. Memo de zal kir.
B. Pažê rexnegir yan jî (žûrkêž) tê ser wê yekê û dibêjê: (( … bi armanca serrastkirina ramanên çewt û zelalkirina helwestên nediyar)). Ezê li ser vê yekê di çend xala de rawestim, ew jî evin:
1. Berî her tižtî kêžeyên ziman yên ku di pertûkê de hatine di çarçêweya yeksanî û neyeksanî de têne çareserkirin.  Diyare kak Memo bi yeksanî û neyeksanîya ramanan nebihîstîye, lewre yekser çewtî û rastî tê bîra wî, ya rež ya spî, yan tu bi min reyî yan tu dijminî. Ev žêwe bîr li nik rewženbîrên birra nemaye, pirtir li nik kesên nexwenda yan gundî yan zordest peyda dibê.
2. Ya dîtir jî Dr. Memo xwe di wê astê de dibînê ku bibê birryarderê çewtî û rastîya bîrûrayên pertûkê. Di bawerîya min de ya baž ewe eger mirov lingê xwe li gor xwe bavêjê, wê çêtir bê. Wek žêwaz û rêz di nav pispor û xudanbîran de heye ku nivîser yan xwêner raya xwe yan gotina xwe wilo tazî nabêjê û nanivîsê. Kêže ne bi awayê derbirrîna Kak Memo tê çareserkirin, helbet herkes mafdare ku raya xwe,  çi žaž û çi rast, bêjê. Lê birryardan bi çewtî û neçewtîya ramanên zimanî bi kêmanî divê xudiyê vê birryarê di zimanvanî de pispor bê da ku bikarê yasayên zimanvanî ji hev derbixê, ne ku ramanên zimanzanekî wek Seyûtî tê negihim û karîgerîya wan di rênivîsa zimanê Kurdî de gelemže bibînim wekku Dr Memo weha da xuyakirin. Ma çê dibê ez çewtî û neçewtîya rayake dextorî /bijîžkî bibirrim, eger ez di vî warî de ne pispor bim. Jibilî wilo jî nivîserê žareza di barekî weha de li žûna (çewtî), peyva (žažî) dinivîsê/dibêjê, ji ber ku çewtî watayeke xirabî didê. Di bawerîya min de ya baž ew bû ku Dr Memo bi kêmanî peyva (žažî) li žûna (çewtî) bikar anîbane. 
4. Ya dîtir jî ka ew çewtî di kûdê deye? Û çima nayê destnîžankirin ka gelo ev bîrûra çewtîye yan têbînîya kesaneye nakevê xizmeta pêžkeftina lêkolînê di zimanê Kurdî de.
Bi raya min Dr memo di vê xalê de žaž çûye, ji ber ku armanca wî di berhem de ne (serrastkirina ramanên çewt)e, ne ku ez mafê (serrastkirinê) didim xwe û ji bilî xwe distênim, na. Ez vê yekê dibêjim ji ber ku gotara wî ne di coka rastkirina ramanên çewt de derbas dibê, gotara wî bi xwe di çarçêweya danîna hin têbînî li dû xwendina wî di pertûkê de. Em di giftûgoyeke zimanî de ne, û hemî diyarde li gor bîr û bawerîyan berçav dibê, û ez jî di pertûkê de li gor yasayên ziman raya xwe didim, û eger pêçêbûn hebê li gor pisporî û zanebûna xwe raya xwe didim û çareser dikim.
Di babetên ziman de gelek mijar hene çendlayî di astê nerînê de têde peyda dibê. Ev çendlayî di hin xal de wî mafî nadê min ez bêjim ya herî rast ya mine, û ya dî žaže, belê pîvanek heye ku em pê formekî yan žêweyekê ji çendekan hilbijêrin, û wê bikin forma standard, wek em bêjin Ereb di warê žêwezaran de hinek dibêjin (eqûl - dibêjim), û hinek dibêjin (egûl) û hinek (e-ûl) û hinek jî (exûl), lê zimanzanên wan yek žêwe bo standard hilbijartin, û pê dinivîsin û dixwênin, belê yên dîtir jî devkî têne gotin.   
Bi ser ku ev nerîn hemî jî bi mebesta xizmet û avakirina zimanê Kurdî hatine, û ne tižtekî dîtir, lê di nav tevna têkista wî de, hin peyv û riste du rûwan distênê, ango du watayên ciyawaz û hevdij didê, erênî û nerênî,  bažî û nebažî, yan jî nivîser hin xal di hin cihan de mezin kiriye, yan mezin dîtiye. Ev yeka han têgehîna xwênerê xwe, nemaze yê ku pertûk nexwendîye, û yê ku baž fêrî babetên rêziman û zimanvanî nebûye, dixê bin mij û moranê de û li žûna ku rûwê bažî wek heyî bidê xuyakirin, camêr xwe ji žûrkêžanê re çikandîye da ku rûwê  (qels û lawaz – di dîtina wî de) li gor zanebûna xwe bidê xuya kirin. Bi ser wilo de jî, nivîserê rexnebêj wek xwendevan, ne wek zimanzan xwe pêžkêž dikê. Ev bi xwe jî du rûwan distênê: yek jê ewe ku nivîser xwe nabînê zimanzan bi wataya zanistî, bi kêmanî hember berhemê ku rexnên xwe lê digirê. Ya dîtir ewe nivîser rê ji xwe re vekirî dihêlê, ji revê re xwe amade dikê, mebesta wî jî ewe eger lê teng bû, ji xwe berê gotîye ne zimanzanim wek wê panda kurdî ya dibêjê: (dîtim ezim, nedîtim dizim)
Lê tižtekî baž heye û pêwîste em amaje lê bikin, ew jî ewe ku Dr Memo ji wan hemî têbînîyên xwe yek têbînî drust  û zanistîyane  daye, helbet jêre tê tomarkirin, ew jî eve: ((… mamostayê me pir giringî daye rêzimana Celadet û têra xwe tê de dîtiye min dixwest di nirxandinên wî de nerînên Qanatê Kurdo bihatana žopandin …. )). Ev têbînî di cihê xwe deye, herçend di hin movikên lêkolînê de min raya Qenat berçav kiriye.