Cemal Beydogan di 22-ê Sibata 1938-an de li Kirşehirê hate dinyayê. Dema ku min di sala 1967-an de dest bi zanîngeha hiquqê kir, ew di zanîngeha hiqûqê de xwendevanekî bi qidem/biemr bû. Herkesî ji wî re “axa-cemal” digot. Ew di maleke mezin û dewlemed de hatibû dinyayê. Ji bona vê ew kesekî ji aliyê pereserfifkirinê de destbelayî, xêrxwaz û palpişt bû.
Ew ne aktivîstekî kurdîtiyê bû, lê ew dilsozekî baş, piştgirekî gelek kêtûm, dilşewatî bû.
Wî piştî gelek salan zanîngeha hiqûqê di sala 1970-yî de qedand û li Kirşehirê dest bi parêzerî kir.  Ew di karûxebatên parêzerî de jî dihat hez kirin.
Ew dema beşdarî civatekê/cemaatekê  dibû, ew civata/cemaata bi henekên wî dikeliya, şên dibû. Herkesek bi beşdariya wî ya civatê/cemaatê şad dibû.
Ew, xwediyê ruhekî edebî bû. Ew şairekî mûtewazî bû û digot ku “ez ji bo xwe helbestan dinivîsim.” Ji bona ku mirovekî di nav xwe de aş bû, mirov ji helbestên wî  jî zewk hildianî.
Di sala 2005-an de bi navê “min gundê xwe bîrakiriye” pirtûkeke wî ya helbestê çap bû.
Min îro dema ku têlefonî hevjîna wî parêzer û hevala min a hêja Perîxanê kir, ew him gellek xemgîn bû û him jî gellek kêfxweş bû. Çimkî wê digot ku “nûha li taziya biramezinê te Cemal Axa şolen heye û her seetekê bi sedan kes beşdarî taziya wî dibin.”
Biramezinê me Cemal Beydogan layiqî ew helwest û şolenê ye.
Ez, beriya damezirandin û piştî damezirandina HAK-PARê çûm seredaniya wî. Ew gelek kêfxweş bû. Min bi wî re derfet dît ku careke din rojên bihurî, rewşa kurdên Kirşehirê, eşîretên Kirşehirê qise bikim. Min, di wan axiftinên wî de  careke din kûraniya zanyaria wî tespît kir, ez bi wî serbilind bûm.
Bila serê malbat û hevjîna wî, gelê kurd û dostên wî sax be. Kurdên Anadoluya-navîn û hemû kurd dê wî bîra nekin.

Amed, 01. 09. 2007