Dostoyevskî*Wergerandin: Mahîn Þêxanî.*
Her sal dê û bavê Martin ew bi trênê
dibirin ba dapîra wî da ku piþûdana havînê derbas bike. Paþê wî dihêlin û roja
din vedigerin.
:Vêca di salekê ji wan re got
Ez niha mezinim..?. îsal bi tena serê xwe ezê herim ba dapîra
xwe.
Dê û bav piþtî gengeþeke kurt li hev
kirin. Û va ye, di roja destnîþankirî de, li ser rawestgehê radiwestin û hin
fermanan jê re dubare dikin ... û ew xwe ufkufî dike ...
Min hezar carî ji we bihîstiye ..!.
berî ku trên biçe bi demekê :
Bavê wî nêzîkî wî bû û di guhê wî de piste girin, heke tû
bitirse an nexweþ bibe ev ji bo te ye." Wî tiþtek xiste bêrîka zarokê xwe"
.
Zarok cara ewil bêyî malbata xwe bi tena serê xwe li trênê rûniþt. Ew ji pencereyê li peyzaja ku vedibe temaþe dike û dengê mirovên xerîb ku li dora wî radibin dibihîze. Ew derdikevin û dikevin kabîna wî... Ta ku pandî trênê jî þaþ ma û li ser bêparbûna wî pirs jê pirsî. Jinekê jî çavekî xemgîn lê da. Martin tevlihev bû û xwe nebaþ hîs kir. Paþî hest bi tirsê kir... ji ber vê
yekê ew xwe avêt ser kursiya xwe û çavên wî tijî hêstir bûn.
Di wê gavê de pistîma bavê xwe hat bîra wî û ji bo kêliyek
wisa tiþtek xistiye berîka xwe.
Bi destekî lerzok li bêrîka xwe
geriya û peleke biçûk dît...
*Wî ew vekir: "Kurê min, ez di beþa dawî ya trênê
de me."*
Jiyan wiha ye, em baskan didin
zarokên xwe, em bi xwebaweriyê didin wan...
Lê heta ku em sax bin divê em her tim
di kabîna dawî de bin...
Çavkaniyek hestek ewlehiyê
... ji bo wan.
