Di şahiyên Newrozê de, berî me li Çiyayê Hentûzkê û Benê bû, bi keç û xortên gund re dîlan û sema digirt. Êvaran jî li meydana gund ligel xanima xwe Zêneb şahiya Newrozê germ û gumreh dikirin. Li şînî û şahiyên nas û gundiyan, dost û hogiran her li pêş bû, bi wan û bi me re parve dikirin.
Çi gava dunya li serê me teng dibû, em diçûne balê û me bêhna xwe rehet dikir. Zorbey zorê kesên mijûlî karê Kurdayetiyê li Çiyayê Kurmênc, nemaze di dawiya sedsala borî û destpêka sedsala me bi misoger navê Bavê Ebdo û xanima wî bihîstine, an carina li wan bûne mêvan. Ew malbatek mêvanhez û camêr bûn.
Bavê Ebdo mirovekî ta hestiyên xwe Kurdperwer û ziman xweş bû. Hemî heyîn û şiyayên xwe xistibû xizmeta gel û welatê xwe. Di xizmeta Kurd û Kurdistanê de bû.
Min nedît tu rojan di rûyê tu kesî de mizûrê xwe tehl û tirş kir, an kesek bê hêvî vegerand, her rû li ken û mîvan perwer bû.
Xwaziya me li canê te be Bavê Ebdo, birayê hêja, rêber, heval, ji roja bîreweriya xwe de ta dawiya jiyana xwe tu li ser riya Kurdayetiyê ma. Ev jî rûmetek ne hindike.
Oxora te ya xêrê be, cihê te bihişt be birako.
Bila serê xanim Zêneb û kur û keça wê, herweha serê gelê Kurd sax be.